وقتی میگیم امنیت ابری، منظورمون یه مجموعه بزرگ از استراتژی‌ها، تکنولوژی‌ها و سیاست‌هاست که برای محافظت از داده‌ها، برنامه‌ها و زیرساخت‌هایی که روی ابر (Cloud) میزبانی میشن، طراحی شده. امروز خیلی از سازمان‌ها برای ذخیره و مدیریت اطلاعات مهم کاریشون به رایانش ابری وابسته شدن و به همین دلیل، تامین امنیت این محیط‌ها یکی از اولویت‌های اصلیشون شده. امنیت ابری شامل ابزارها، سیاست‌ها و کنترل‌های مختلفیه که از سیستم‌های مبتنی بر ابر در برابر دسترسی‌های غیرمجاز، نشت اطلاعات و تهدیدهای سایبری جدید محافظت میکنه.
قبل از هر چیزی، بیاید خود «رایانش ابری» رو تعریف کنیم. رایانش ابری که معمولا بهش میگن «ابر»، یعنی ارائه خدمات کامپیوتری مثل سرور، فضای ذخیره‌سازی، پایگاه داده و نرم‌افزار از طریق اینترنت و بر اساس نیاز کاربر. این مدل به کسب‌وکارها اجازه میده که خیلی سریع رشد کنن، هزینه‌های فناوری اطلاعاتشون رو کم کنن و انعطاف‌پذیری بیشتری داشته باشن. اما خب، استفاده بیشتر از خدمات ابری، چالش‌های امنیتی جدیدی هم با خودش میاره؛ مثلا مدیریت دسترسی‌ها یا حفظ حریم خصوصی داده‌ها توی محیط‌های پیچیده چندابری یا ترکیبی.
اهداف اصلی امنیت ابری اینها هستن:
- محافظت از حریم خصوصی داده‌ها: یعنی مطمئن بشیم که اطلاعات حساس، هم موقعی که دارن منتقل میشن و هم وقتی که ذخیره شدن، امن باقی میمونن.
- مدیریت امنیت چندابری: رسیدگی به چالش‌های امنیتی خاصی که موقع استفاده از چند تا ارائه‌دهنده خدمات ابری (CSP) مختلف به وجود میاد.
- کنترل دسترسی: محدود کردن دسترسی به محیط‌های ابری و اطمینان از اینکه فقط کاربرها، دستگاه‌ها و برنامه‌های مجاز میتونن با ابر تعامل داشته باشن.
سازمان‌ها با پیاده‌سازی اقدامات امنیتی قوی، میتونن با خیال راحت از مزایای رایانش ابری استفاده کنن و در عین حال، ریسک‌ها رو به حداقل برسونن و با استانداردها و مقررات صنعتی هم هماهنگ باشن.
مدل‌های مختلف پیاده‌سازی ابر و امنیتشون
رایانش ابری رو میشه به چند روش مختلف پیاده‌سازی کرد که هر کدوم نگرانی‌ها و بهترین روش‌های امنیتی خودشون رو دارن. شناختن این مدل‌های پیاده‌سازی، یعنی ابر عمومی، خصوصی، ترکیبی و چندابری، برای ساختن یه استراتژی امنیتی قوی خیلی مهمه.
ابر عمومی (Public Cloud)
ابر عمومی توسط ارائه‌دهنده‌های خدمات ابری شخص ثالث مثل Amazon Web Services (AWS)، Microsoft Azure و Google Cloud مدیریت و اداره میشه. توی این مدل، خدمات و منابع بین چندین سازمان از طریق اینترنت به اشتراک گذاشته میشن. محیط‌های ابر عمومی به خاطر مقیاس‌پذیری و به‌صرفه بودنشون خیلی محبوبن، اما چالش‌های امنیتی خاص خودشون رو هم دارن.
- نگرانی‌های امنیتی: ماهیت اشتراکی ابر عمومی میتونه ریسک‌ها رو بیشتر کنه، مثلا خطر نشت داده یا تنظیمات امنیتی اشتباه. از اونجایی که ارائه‌دهنده ابر بخش زیادی از زیرساخت رو مدیریت میکنه، سازمان‌ها باید روی امن کردن داده‌ها و برنامه‌های خودشون توی این محیط تمرکز کنن.
- بهترین روش‌ها: استفاده از رمزنگاری، مدیریت هویت و دسترسی (IAM) و احراز هویت چندعاملی (MFA) برای محافظت از داده‌های حساس و اطمینان از اینکه فقط کاربرهای مجاز دسترسی دارن.
ابر خصوصی (Private Cloud)
ابر خصوصی فقط به یه سازمان اختصاص داده شده و کنترل بیشتری روی داده‌ها، امنیت و انطباق با مقررات فراهم میکنه. این مدل میتونه به صورت محلی (On-premises) یا توسط یه ارائه‌دهنده شخص ثالث میزبانی بشه، ولی همیشه از بقیه کاربرها جداست. این مدل برای سازمان‌هایی که الزامات قانونی سختگیرانه‌ای دارن، مثل بخش‌های بهداشت و درمان یا مالی، ایده‌آله.
- نگرانی‌های امنیتی: با اینکه ابرهای خصوصی امنیت و کنترل بیشتری دارن، ولی هزینه‌هاشون بالاتره و برای محافظت در برابر تهدیدهای داخلی، به مدیریت عمیق‌تری نیاز دارن.
- بهترین روش‌ها: پیاده‌سازی کنترل‌های دسترسی قوی، ممیزی‌های امنیتی منظم و استفاده از تکنولوژی‌های جلوگیری از نشت داده (DLP) برای اطمینان از یکپارچگی داده‌ها و انطباق با استانداردهایی مثل HIPAA یا PCI DSS.
ابر ترکیبی (Hybrid Cloud)
ابر ترکیبی مزایای محیط‌های ابر عمومی و خصوصی رو با هم ترکیب میکنه و به سازمان‌ها اجازه میده که ضمن حفظ امنیت برای بارهای کاری حساس، عملیات خودشون رو مقیاس‌پذیر کنن. مثلا یه سازمان ممکنه برنامه‌هایی که با مشتری در ارتباطه رو روی ابر عمومی اجرا کنه، ولی داده‌های مالی رو توی یه ابر خصوصی نگه داره.
- نگرانی‌های امنیتی: پیچیدگی مدیریت امنیت در هر دو محیط عمومی و خصوصی، ریسک آسیب‌پذیری‌ها رو بیشتر میکنه. انتقال داده بین این دو محیط هم باید امن باشه.
- بهترین روش‌ها: استفاده از رمزنگاری قوی برای داده‌هایی که بین ابرها جابجا میشن، یکپارچه‌سازی نظارت امنیتی در هر دو محیط و اعمال سیاست‌های مدیریت دسترسی یکسان در تمام پلتفرم‌ها.
چندابری (Multi-cloud)
استراتژی چندابری یعنی استفاده از چندین سرویس ابر عمومی از ارائه‌دهنده‌های مختلف. این رویکرد به سازمان‌ها انعطاف‌پذیری میده و ریسک وابستگی به یک فروشنده خاص رو کم میکنه. اما مدیریت امنیت در پلتفرم‌های مختلف، چالش‌های بیشتری ایجاد میکنه.
- نگرانی‌های امنیتی: مدیریت یکسان سیاست‌های امنیتی در چندین پلتفرم ابری میتونه باعث ایجاد شکاف‌هایی بشه که مهاجم‌ها از اونها سوءاستفاده کنن.
- بهترین روش‌ها: پیاده‌سازی یه پلتفرم مدیریت امنیت یکپارچه که با تمام ارائه‌دهنده‌های ابری کار کنه و به طور مداوم تهدیدها رو رصد کنه. ابزارهایی مثل کارگزاران امنیت دسترسی به ابر (CASB) و مدیریت استحقاق زیرساخت ابری (CIEM) هم برای حفظ سیاست‌های یکسان و دیده‌بانی مفید هستن.
چرا امنیت ابری مهمه؟
بچه‌ها، قبلا یعنی مثلا توی دهه ۱۹۹۰، داده‌های کاری و شخصی ما به صورت محلی ذخیره میشدن و امنیت هم محلی بود. یعنی اطلاعات یا روی حافظه داخلی کامپیوتر شخصی شما بود یا اگه برای شرکتی کار میکردید، روی سرورهای همون شرکت. ولی با اومدن تکنولوژی ابر، همه مجبور شدیم نگاهمون به امنیت سایبری رو عوض کنیم.
امروز داده‌ها و برنامه‌های شما ممکنه بین سیستم‌های محلی و راه دور در رفت و آمد باشن و همیشه هم از طریق اینترنت در دسترس هستن. وقتی شما دارید از Google Docs روی گوشیتون استفاده میکنید یا با نرم‌افزار Salesforce مشتری‌هاتون رو مدیریت میکنید، اون اطلاعات میتونه هر جایی ذخیره شده باشه. برای همین، محافظت از اونها خیلی سخت‌تر از زمانیه که فقط باید جلوی ورود کاربرهای ناخواسته به شبکه داخلی رو میگرفتیم. امنیت ابری نیاز به تغییر بعضی از روش‌های قدیمی IT داره و به دو دلیل اصلی خیلی ضروری شده:
- راحتی به جای امنیت: رایانش ابری به سرعت داره به روش اصلی هم برای محیط‌های کاری و هم برای استفاده شخصی تبدیل میشه. نوآوری‌ها باعث شدن تکنولوژی‌های جدید سریع‌تر از استانداردهای امنیتی صنعت پیاده‌سازی بشن و این مسئولیت بیشتری رو روی دوش کاربرها و ارائه‌دهنده‌ها میذاره که به ریسک‌های این دسترسی راحت فکر کنن.
- متمرکز بودن و ذخیره‌سازی اشتراکی: الان همه چیز، از زیرساخت‌های اصلی گرفته تا داده‌های کوچیکی مثل ایمیل و اسناد، میتونه از راه دور و روی اتصالات ۲۴ ساعته مبتنی بر وب، پیدا و استفاده بشه. جمع شدن این همه داده روی سرورهای چند تا ارائه‌دهنده بزرگ، میتونه خیلی خطرناک باشه. الان دیگه مهاجم‌ها میتونن مراکز داده بزرگ و چند سازمانی رو هدف قرار بدن و باعث نشت‌های اطلاعاتی عظیمی بشن.
مدل مسئولیت مشترک: کی مسئول چی هست؟
توی امنیت ابری، یه مفهومی وجود داره به اسم «مدل مسئولیت مشترک» که مشخص میکنه مسئولیت‌های امنیتی چطوری بین ارائه‌دهنده خدمات ابری (CSP) و مشتری تقسیم میشه. این مدل خیلی مهمه، چون هر دو طرف نقش مهمی توی امن نگه داشتن داده‌ها و سیستم‌ها دارن.
این مدل چطوری کار میکنه؟
ارائه‌دهنده ابر مسئول امن کردن خود زیرساخت ابره؛ یعنی سخت‌افزار، نرم‌افزار و شبکه‌ای که خدمات ابری روی اون اجرا میشن. این شامل محافظت از مراکز داده فیزیکی و زیرساخت اصلی ابر در برابر حملات سایبری، تضمین پایداری سرویس و حفظ امنیت پلتفرمه.
از طرف دیگه، مشتری مسئول امن کردن داده‌ها، برنامه‌ها و هر نوع تنظیماتیه که داخل ابر انجام میده. این کارها شامل مدیریت هویت و کنترل‌های دسترسی، تنظیم درست گزینه‌های امنیتی و اطمینان از انطباق با استانداردهای صنعتی میشه.
مثلا، در حالی که ارائه‌دهنده ابر مطمئن میشه که سیستم‌های زیربنایی امن هستن، این وظیفه مشتریه که مطمئن بشه داده‌های حساس رمزنگاری شدن، مجوزهای دسترسی درست تنظیم شدن و آسیب‌پذیری‌های برنامه‌ها برطرف شدن.
مدل‌های مسئولیت مشترک بسته به ارائه‌دهنده خدمات و مدل سرویس رایانش ابری که استفاده میکنید، متفاوته. هر چی ارائه‌دهنده خدمات بیشتری رو مدیریت کنه، بیشتر هم میتونه از اونها محافظت کنه. بیاید این رو توی یه جدول ببینیم:
| مدل سرویس رایانش ابری | مسئولیت شما | مسئولیت ارائه‌دهنده خدمات ابری (CSP) |
|---|---|---|
| زیرساخت به عنوان سرویس (IaaS) | شما مسئول امن کردن داده‌ها، برنامه‌ها، کنترل‌های شبکه مجازی، سیستم‌عامل و دسترسی کاربر هستید. | ارائه‌دهنده ابر مسئول امن کردن محاسبات، ذخیره‌سازی و شبکه فیزیکی، شامل همه وصله‌ها و تنظیمات است. |
| پلتفرم به عنوان سرویس (PaaS) | شما مسئول امن کردن داده‌ها، دسترسی کاربر و برنامه‌های خودتون هستید. | ارائه‌دهنده ابر مسئول امن کردن محاسبات، ذخیره‌سازی، شبکه فیزیکی، کنترل‌های شبکه مجازی و سیستم‌عامل است. |
| نرم‌افزار به عنوان سرویس (SaaS) | شما مسئول امن کردن داده‌ها و دسترسی کاربرهای خودتون هستید. | ارائه‌دهنده ابر مسئول امن کردن محاسبات، ذخیره‌سازی، شبکه فیزیکی، کنترل‌های شبکه مجازی، سیستم‌عامل، برنامه‌ها و میان‌افزارها است. |
با درک و پیاده‌سازی این مدل، سازمان‌ها میتونن بهتر از داده‌هاشون محافظت کنن و محیط ابری امن‌تری داشته باشن.
چالش‌ها و ریسک‌های امنیت ابری
با اینکه امنیت ابری مزایای زیادی داره، ولی چالش‌های خاص خودش رو هم داره. خیلی از این ریسک‌ها شبیه همون‌هایی هستن که توی محیط‌های سنتی باهاشون روبرو میشیم، مثل تهدیدهای داخلی، نشت و از دست رفتن داده، فیشینگ، بدافزار، حملات DDoS و API های آسیب‌پذیر. اما چند تا چالش مشخصا مربوط به خود ابر هستن:
- نبود دید کافی: منابع مبتنی بر ابر روی زیرساختی اجرا میشن که خارج از شبکه شرکت شما قرار داره و متعلق به یه شخص ثالثه. برای همین، ابزارهای سنتی نظارت بر شبکه برای محیط‌های ابری مناسب نیستن و این باعث میشه شما نتونید روی تمام دارایی‌های ابریتون، نحوه دسترسی به اونها و اینکه چه کسی بهشون دسترسی داره، نظارت کاملی داشته باشید.
- تنظیمات امنیتی اشتباه: این یکی از دلایل اصلی نشت داده توی محیط‌های ابریه. خدمات مبتنی بر ابر طوری طراحی شدن که دسترسی و اشتراک‌گذاری داده راحت باشه، ولی خیلی از سازمان‌ها ممکنه درک کاملی از نحوه امن کردن زیرساخت ابری نداشته باشن. این میتونه منجر به تنظیمات اشتباه بشه، مثلا رها کردن رمزهای عبور پیش‌فرض، فعال نکردن رمزنگاری داده یا مدیریت نادرست کنترل‌های دسترسی.
- کنترل دسترسی ضعیف: به استقرارهای ابری میشه مستقیما از طریق اینترنت عمومی دسترسی داشت که این کار رو برای کاربرها از هر مکان و دستگاهی راحت میکنه. ولی همزمان، این یعنی مهاجم‌ها هم میتونن راحت‌تر با استفاده از اعتبارنامه‌های دزدیده شده یا کنترل دسترسی نامناسب، به منابع شما دسترسی پیدا کنن.
- محیط‌های پویا و در حال تغییر: منابع ابری رو میشه بر اساس نیاز بارهای کاری، به صورت پویا تامین و مقیاس‌بندی کرد. اما خیلی از ابزارهای امنیتی قدیمی نمیتونن سیاست‌ها رو توی محیط‌های انعطاف‌پذیری که بارهای کاری دائما در حال تغییر هستن و ممکنه در عرض چند ثانیه اضافه یا حذف بشن، اعمال کنن.
- انطباق با مقررات: ابر یه لایه دیگه از الزامات قانونی و داخلی رو اضافه میکنه که ممکنه شما حتی بدون اینکه دچار نشت امنیتی بشید، اونها رو نقض کنید. مدیریت انطباق توی ابر یه فرآیند طاقت‌فرسا و مداومه. بر خلاف یه مرکز داده محلی که شما کنترل کاملی روی داده‌ها و نحوه دسترسی به اونها دارید، توی ابر برای شرکت‌ها خیلی سخت‌تره که به طور مداوم تمام دارایی‌ها و کنترل‌های ابری رو شناسایی کنن، اونها رو با الزامات مربوطه تطبیق بدن و همه چیز رو به درستی مستند کنن.
مفهوم کلیدی: «اعتماد صفر» (Zero Trust)
یکی از مدل‌های امنیتی خیلی مهم که باید بشناسید، «اعتماد صفر» هست. این مدل بر این اساسه که به هیچ کاربر یا دستگاهی، چه داخل شبکه باشه و چه خارج از اون، به طور خودکار اعتماد نمیشه. توی محیط‌های ابری که داده‌ها در پلتفرم‌های مختلف پخش شدن، این چارچوب برای محافظت از اطلاعات حساس خیلی ضروریه.
اصول کلیدی اعتماد صفر:
- تایید مداوم: هر تلاش برای دسترسی، چه از طرف یه کاربر باشه، چه دستگاه یا برنامه، به طور مداوم تایید میشه تا از دسترسی غیرمجاز جلوگیری بشه.
- اصل حداقل دسترسی: به کاربرها و دستگاه‌ها فقط حداقل مجوزهای لازم داده میشه که این کار ریسک‌های امنیتی رو کم میکنه.
- تقسیم‌بندی خرد (Micro-Segmentation): ابر به بخش‌های کوچیک‌تری تقسیم میشه تا اگه یه مهاجم به یه بخش دسترسی پیدا کرد، حرکتش به بخش‌های دیگه محدود بشه.
توی محیط‌های ابری، تهدیدها میتونن از هر جایی بیان. مدل اعتماد صفر با اطمینان از اینکه هر اقدامی تایید و کنترل میشه، هم در برابر تهدیدهای داخلی و هم حملات خارجی محافظت میکنه. این مدل همچنین جلوی حرکت آزادانه هکرها رو میگیره، اگه اونها به یه بخش از سیستم نفوذ کنن.
ابزارها و تکنولوژی‌های امنیت ابری
برای امن کردن محیط‌های ابری، سازمان‌ها از ابزارهای مختلفی استفاده میکنن که برای محافظت از داده، مدیریت دسترسی و پاسخ به تهدیدها در لحظه طراحی شدن. بیاید با چند تا از مهم‌ترین‌هاشون آشنا بشیم.
| نوع ابزار | کارش چیه؟ | چرا مهمه؟ |
|---|---|---|
| پلتفرم حفاظت از برنامه‌های بومی ابر (CNAPP) | این پلتفرم خیلی از راه‌حل‌های امنیت ابری رو توی یه جا جمع میکنه. کارش محافظت از برنامه‌های بومی ابر با اسکن آسیب‌پذیری‌ها، نظارت بر بارهای کاری ابری و امن کردن داده‌ها از کد تا ابره. | برای سازمان‌هایی که برنامه‌های بومی ابر توسعه میدن و مستقر میکنن خیلی مفیده و شیوه‌های توسعه امن رو تضمین میکنه. |
| پلتفرم حفاظت از بار کاری ابری (CWPP) | روی امن کردن بارهای کاری که توی ابر اجرا میشن، مثل ماشین‌های مجازی، کانتینرها و توابع بدون سرور، تمرکز داره. این ابزارها به طور مداوم بارهای کاری رو برای پیدا کردن آسیب‌پذیری و تنظیمات اشتباه نظارت میکنن. | برای شرکت‌هایی که محیط‌های ابری پیچیده با انواع مختلف بارهای کاری دارن، حیاتیه و تشخیص تهدید و مدیریت آسیب‌پذیری رو فراهم میکنه. |
| مدیریت استحقاق زیرساخت ابری (CIEM) | به مدیریت و کنترل اینکه چه کسی به چه بخش‌هایی از محیط ابر دسترسی داره، کمک میکنه. این ابزار مطمئن میشه که مجوزها و کنترل‌های دسترسی به درستی تنظیم شدن تا ریسک دسترسی غیرمجاز کم بشه. | برای کاهش حساب‌های کاربری با دسترسی بیش از حد و جلوگیری از نشت‌های ناشی از مجوزهای مدیریت نشده، کلیدیه. |
| تشخیص و پاسخ ابری (CDR) | این ابزارها راه‌حل‌های امنیتی لحظه‌ای هستن که تهدیدها رو داخل محیط‌های ابری شناسایی میکنن و بهشون پاسخ میدن. اونها به طور مداوم زیرساخت ابر رو نظارت میکنن و وقتی فعالیت مشکوکی شناسایی بشه، هشدار میدن. | به سازمان‌ها کمک میکنه تا به سرعت به تهدیدهای جدید پاسخ بدن و آسیب‌های احتمالی رو به حداقل برسونن. |
| مدیریت وضعیت امنیتی ابر (CSPM) | این ابزارها به طور خودکار محیط‌های ابری رو برای ریسک‌های امنیتی ارزیابی میکنن. اونها تنظیمات اشتباه، منابع غیرمنطبق و آسیب‌پذیری‌ها رو شناسایی میکنن و به سازمان‌ها کمک میکنن وضعیت امنیتی قوی خودشون رو حفظ کنن. | برای سازمان‌هایی که از محیط‌های چندابری استفاده میکنن، حیاتیه و انطباق مداوم با استانداردهای امنیتی و جلوگیری از تنظیمات اشتباه رو تضمین میکنه. |
| مدیریت وضعیت امنیتی برنامه (ASPM) | مطمئن میشه که برنامه‌هایی که توی ابر مستقر شدن، امن هستن. این ابزارها تنظیمات، وابستگی‌ها و کد برنامه‌ها رو برای شناسایی هرگونه آسیب‌پذیری یا ریسک نظارت میکنن. | برای کسب‌وکارهایی که برنامه‌های بومی ابر رو توسعه و مستقر میکنن مفیده و شیوه‌های توسعه امن رو تضمین میکنه. |
| مدیریت وضعیت امنیتی داده (DSPM) | به طور خاص روی مدیریت امنیت داده‌ها توی محیط‌های ابری تمرکز داره. این ابزارها مطمئن میشن که داده‌ها رمزنگاری شدن، دسترسی بهشون کنترل شده و اطلاعات حساس محافظت میشن. | برای سازمان‌هایی که با داده‌های حساس مثل اطلاعات شناسایی شخصی (PII) یا سوابق مالی سروکار دارن، ضروریه. |
| امنیت کانتینر (Container Security) | این ابزارها برای محافظت از برنامه‌های کانتینری طراحی شدن که یه تکنولوژی رایج بومی ابر هستن. این ابزارها زمان اجرای کانتینر رو امن میکنن، آسیب‌پذیری‌ها رو اسکن میکنن و مطمئن میشن که کانتینرها تنظیمات اشتباهی ندارن. | سازمان‌هایی که از Docker یا Kubernetes استفاده میکنن از راه‌حل‌های امنیت کانتینر که هم محیط توسعه و هم تولید رو محافظت میکنن، سود میبرن. |
بهترین روش‌ها برای امنیت ابری
خب، حالا که با ابزارها و چالش‌ها آشنا شدیم، بیاید ببینیم بهترین کارهایی که میشه برای امن کردن محیط ابری انجام داد، چیا هستن.
رمزنگاری داده‌ها
رمزنگاری برای محافظت از داده‌ها، هم موقع انتقال و هم موقع ذخیره، ضروریه. این کار تضمین میکنه که حتی اگه داده‌ها دست کسی بیفتن، بدون کلید رمزگشایی مناسب، قابل خوندن نیستن. باید از الگوریتم‌های رمزنگاری قوی مثل AES-256 برای داده‌های حساس استفاده بشه و مدیریت کلیدها هم به طور منظم انجام بشه. همیشه داده‌های حساس رو قبل از آپلود کردن توی ابر رمزنگاری کنید.
مدیریت هویت و دسترسی (IAM)
پیاده‌سازی IAM کمک میکنه که کنترل کنید چه کسی به منابع ابری دسترسی داره. با راه‌اندازی کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC) و احراز هویت چندعاملی (MFA)، سازمان‌ها میتونن دسترسی رو فقط به کاربرهای مجاز محدود کنن. سیاست‌های IAM رو به طور منظم بازبینی و به‌روزرسانی کنید تا مطمئن بشید کاربرها فقط به منابعی که نیاز دارن، دسترسی دارن.
نظارت مداوم و تشخیص تهدید
محیط‌های ابری باید به طور مداوم برای فعالیت‌های مشکوک و تهدیدهای احتمالی نظارت بشن. با استفاده از ابزارهای CSPM، سازمان‌ها میتونن تنظیمات اشتباه و آسیب‌پذیری‌ها رو در لحظه شناسایی کنن. هشدارهای خودکار برای رفتارهای غیرعادی تنظیم کنید و از ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی برای تشخیص و پاسخ سریع‌تر استفاده کنید.
برنامه پاسخ به حوادث
داشتن یه برنامه پاسخ به حوادث برای به حداقل رسوندن تاثیر نشت‌های امنیتی ضروریه. این برنامه باید مراحل شناسایی، مهار و بازیابی از یه حمله توی محیط ابری رو مشخص کنه. برنامه پاسخ به حوادث خودتون رو به طور منظم تست و به‌روزرسانی کنید تا مطمئن بشید موقع یه حمله واقعی، موثر عمل میکنه.
استفاده از ابزارهای تخصصی
- پیشگیری از نشت داده (DLP): این ابزارها به شما کمک میکنن تا مطمئن بشید داده‌های حساس و تنظیم‌شده، امن باقی میمونن. DLP از ترکیبی از هشدارهای اصلاحی، رمزنگاری داده و اقدامات پیشگیرانه دیگه برای محافظت از داده‌ها استفاده میکنه.
- اطلاعات امنیتی و مدیریت رویداد (SIEM): این تکنولوژی یه راه‌حل جامع برای هماهنگ‌سازی امنیتی فراهم میکنه که نظارت، تشخیص و پاسخ به تهدیدها رو توی محیط‌های ابری خودکار میکنه. SIEM از هوش مصنوعی برای مرتبط کردن داده‌های لاگ از پلتفرم‌ها و دارایی‌های دیجیتال مختلف استفاده میکنه.
- بازیابی از فاجعه (Disaster Recovery): با وجود تمام اقدامات پیشگیرانه، باز هم ممکنه نشت داده و قطعی‌های disruptکننده اتفاق بیفته. راه‌حل‌های بازیابی از فاجعه به سازمان‌ها ابزارها، خدمات و پروتکل‌های لازم رو میدن تا داده‌های از دست رفته رو سریع بازیابی کنن و عملیات عادی کسب‌وکار رو از سر بگیرن.
چارچوب حاکمیت امنیت ابری
یه چارچوب حاکمیت امنیت ابری تضمین میکنه که سیاست‌ها، نقش‌ها و مسئولیت‌های امنیتی به وضوح تعریف و در تمام محیط‌های ابری پیاده‌سازی بشن. این برای حفظ کنترل روی داده‌ها، کاهش ریسک‌ها و اطمینان از انطباق با مقررات صنعتی حیاتیه.
حاکمیت ابری چیه؟
حاکمیت ابری یعنی ایجاد یه مجموعه ساختاریافته از سیاست‌ها و کنترل‌ها برای مدیریت موثر امنیت ابری. این شامل حوزه‌های کلیدی مثل مدیریت داده، مدیریت ریسک و انطباقه. بدون یه چارچوب حاکمیتی قوی، سازمان‌ها ریسک از دست دادن دیده‌بانی روی زیرساخت ابریشون رو دارن که منجر به تنظیمات اشتباه و شکاف‌های امنیتی میشه.
یه چارچوب حاکمیت امنیت ابری سیاست‌هایی رو برای مدیریت امنیت داده، کنترل دسترسی، انطباق و نظارت در محیط‌های ابری ایجاد میکنه. این چارچوب تضمین میکنه که داده‌های حساس از طریق رمزنگاری و مدیریت دسترسی مناسب محافظت میشن و از ابزارهایی مثل DSPM و CIEM برای اعمال حریم خصوصی و اصل حداقل دسترسی استفاده میکنه. علاوه بر این، ممیزی‌های منظم برای حفظ انطباق با استانداردهایی مثل PCI DSS و ISO 27001 ضروریه.
امنیت ابری برای صنایع خاص
صنایعی مثل بهداشت و درمان، مالی و خرده‌فروشی با مقررات سختگیرانه‌ای روبرو هستن که نیاز به امنیت ابری پیشرفته برای محافظت از داده‌های حساس و تضمین انطباق دارن.
- امنیت ابری برای بهداشت و درمان (انطباق با HIPAA): سازمان‌های بهداشتی باید با قانون HIPAA منطبق باشن که حفاظت از اطلاعات بهداشتی محافظت‌شده (PHI) رو تضمین میکنه. این شامل رمزنگاری داده، استفاده از احراز هویت قوی و ممیزی منظم محیط‌های ابریه. مدل‌های ابر خصوصی یا ترکیبی اغلب برای حفظ کنترل روی PHI و برآورده کردن الزامات HIPAA استفاده میشن.
- امنیت ابری برای امور مالی (انطباق با PCI DSS): موسسات مالی باید استانداردهای PCI DSS رو برای مدیریت داده‌های پرداخت رعایت کنن که نیاز به رمزنگاری، کنترل‌های دسترسی و نظارت داره. شرکت‌های مالی اغلب از ابرهای ترکیبی برای ایجاد تعادل بین مقیاس‌پذیری و حفاظت سختگیرانه از داده‌ها استفاده میکنن.
- امنیت ابری برای خرده‌فروشی (امن کردن تجارت الکترونیک): خرده‌فروش‌ها باید داده‌های پرداخت مشتریان رو امن کنن و با PCI DSS منطبق باشن تا از نشت داده در حین تراکنش‌ها جلوگیری کنن. خدمات ابر عمومی ترافیک رو مدیریت میکنن و رمزنگاری و CASB ها تضمین میکنن که داده‌های مشتریان امن هستن.
پرسش و پاسخ کلاسی
خب بچه‌ها، حالا که کلی در مورد امنیت ابری صحبت کردیم، چند تا سوال که ممکنه براتون پیش اومده باشه رو با هم مرور میکنیم.
سوال ۱: استاد، ابر امن‌تره یا سیستم‌های محلی (On-premises)؟
این سوال خوبیه. واقعیت اینه که ابر نه امن‌تره و نه ناامن‌تر از امنیت محلی. در واقع، امنیت رایانش ابری مزایای زیادی برای کسب‌وکارها داره که میتونه وضعیت امنیتی کلی شما رو بهبود ببخشه. ارائه‌دهنده‌های بزرگ ابری زیرساخت‌های امنی دارن و امنیت لایه‌لایه رو مستقیما توی پلتفرم و خدماتشون تعبیه کردن. این شامل همه چیز میشه، از معماری شبکه با اعتماد صفر گرفته تا مدیریت هویت و دسترسی، احراز هویت چندعاملی، رمزنگاری و نظارت مداوم. به علاوه، ابر به شما کمک میکنه که امنیت رو در مقیاس بسیار بزرگ خودکار و مدیریت کنید. پس همه چیز به این بستگی داره که چقدر درست از ابزارها و سیاست‌ها استفاده کنید.
سوال ۲: پس مسئولیت امنیت توی ابر کاملا با ماست یا با شرکتی که خدمات میده؟
این هم یه نکته کلیدیه. مسئولیت امنیت توی ابر «مشترکه». بهش میگن مدل مسئولیت مشترک. ارائه‌دهنده ابر مسئول امنیت «خود ابره»، یعنی سخت‌افزارها و زیرساخت اصلی. ولی شما به عنوان مشتری، مسئول امنیت هر چیزی هستید که «توی ابر» اجرا میکنید، مثل داده‌هاتون، برنامه‌هاتون، کنترل‌های شبکه و مدیریت دسترسی کاربرها. پس نمیشه گفت مسئولیت فقط با یک طرفه؛ هر دو طرف نقش مهمی دارن.
سوال ۳: بزرگ‌ترین عامل مشکلات امنیتی توی ابر چیه؟
یکی از بزرگ‌ترین و شایع‌ترین دلایل نشت داده توی محیط‌های ابری، «تنظیمات امنیتی اشتباه» هست. خیلی وقت‌ها سازمان‌ها به خاطر نداشتن درک کامل، تنظیمات پیش‌فرض رو تغییر نمیدن، رمزنگاری رو فعال نمیکنن یا کنترل‌های دسترسی رو درست مدیریت نمیکنن. این اشتباهات ساده میتونه درهای بزرگی رو برای مهاجم‌ها باز کنه. برای همین ابزارهایی مثل CSPM که این تنظیمات اشتباه رو پیدا میکنن، خیلی مهم هستن.
سوال ۴: تفاوت IaaS، PaaS و SaaS دقیقا چیه؟
- IaaS (زیرساخت به عنوان سرویس): مثل اینه که شما یه زمین خالی اجاره کنید. ارائه‌دهنده زیرساخت اصلی (سرور، شبکه، ذخیره‌سازی) رو به شما میده، ولی شما خودتون باید سیستم‌عامل، برنامه‌ها و بقیه چیزها رو روش نصب و مدیریت کنید.
- PaaS (پلتفرم به عنوان سرویس): مثل اینه که یه کارگاه آماده با ابزارهاش اجاره کنید. ارائه‌دهنده علاوه بر زیرساخت، پلتفرمی برای توسعه و اجرای برنامه‌ها (مثل سیستم‌عامل و میان‌افزار) هم در اختیارتون میذاره. شما فقط روی ساختن و مدیریت برنامه‌هاتون تمرکز میکنید.
- SaaS (نرم‌افزار به عنوان سرویس): مثل اینه که یه ماشین آماده با راننده کرایه کنید. شما فقط از نرم‌افزار آماده (مثل Gmail یا Microsoft 365) استفاده میکنید و هیچ نگرانی در مورد زیرساخت، پلتفرم یا خود برنامه ندارید. همه چیز توسط ارائه‌دهنده مدیریت میشه.
دیدگاهتان را بنویسید